031 Iets in ons weet het best

We staan op de rand van het dak van ons hoge hotel...

Hi! Mijn naam is Diederik en ik schrijf over zingeving, maatschappelijke verandering en de frustrerende – maar vaak achteraf best grappige – zoektocht naar een betekenisvol leven. Na een carrière vol zijpaden, omwegen en steeds weer nieuwe ideeën, deel ik in deze nieuwsbrief persoonlijke ervaringen, inzichten en dingen die ik ben tegengekomen en de moeite waard vond. Soms gaat het over mijn innerlijke zoektocht, soms over welk idee ik nu weer de wereld in wil slingeren, soms over de staat van de wereld – en af en toe geef ik mijn twee centen over hoe het allemaal misschien net iets beter kan. Ondertussen werk ik aan een boek, maak ik soep met purpose via mijn sociale onderneming SOEPPUR en wil ik de muziekindustrie gezonder maken met The Well-Being Klub NL.

—

Afgelopen week kwam KPN hier aan de deur. Eigenlijk mocht de beste jongeman niet aanbellen, maar hij deed het toch even. Want hij had van onze onderburen vernomen dat wij al heel lang op glasvezel aan het wachten zijn, maar het steeds niet krijgen.

Maar bij ons mocht hij dus niet aanbellen. Want wij stonden niet op zijn lijstje. Wij zijn namelijk al klant bij de KPN. En bestaande klanten die moet je als stront behandelen. Blijkbaar.

Al ruim 2 jaar ligt er een glasvezelkabel voor onze deur. Al een keer of 8 is de stoep open getrokken en weer dicht gemaakt. Geen idee waarom. En elke keer staat er op de KPN website dat we ergens in de toekomst worden aangesloten. Maar als die datum nadert, verspringt de datum ineens weer een aantal maanden later. Laatst stond er nog juni/juli 2025, nu het juni is staat er december 2025.

Het is weird toch, want ze hoeven echt alleen maar een kabeltje naar binnen te leggen en aan te sluiten. Maar blijkbaar willen ze dat dus alleen komen doen als je nog geen klant bent.

Ga dan weg!

En nu hoor ik je denken met je ongevraagde advies: bel ze op! Dreig dat je weg gaat! Ga echt weg!! Ja, hebben we geprobeerd. Werkt niet. En het alternatief is ook niet veel beter, en dan zit je daar weer een jaar aan vast. Terwijl het wel eens fijn zou zijn om internet te hebben dat niet de hele tijd uitvalt en vastloopt, in 2025…

Anyway, ik wil niet per se een zeikblog maken. En KPN kapot maken. Ja, een deel in mij wil dat maar al te graag. Wat wat een kneuzen zijn dat. Maar dat was niet wat ik met deze blog wilde bereiken.

Is het winst voor welzijn?

Want ik vraag me oprecht af. Hoe komt dit? Waarom wil de KPN alleen maar nieuwe klanten aansluiten? Is dit puur om te groeien, om meer winst te maken?

Het is zo zonde dat we een basisbehoefte, want dat is internet tegenwoordig zeker, onderwerpen aan efficiëntie en winstmaximalisatie. En daardoor zelf ook weer de dupe zijn van die slechte kwaliteit.

Het doet me ook denken aan de NS-stakingen deze week. Onze (of in ieder geval mijn) blauwgele trots. We hadden die treinen zo goed geregeld, toch? Maar nu is het een soort bedrijf geworden, dat al jaren verlies maakt, met personeel dat meer en meer wil verdienen. Maar wat ik erger vindt: de service gaat gewoon echt achteruit. De treinen zijn goorder en alhoewel ik er minder vaak mee onderweg ga heb ik het idee dat ik veel vaker een niet rijdendende of zwaar vertraagde trein heb.

Het doet me ook denken aan Alliander en andere netbeheerders. Die de taak hebben het stroomnet van voldoende kwaliteit en kwantiteit te hebben. En ja, het is vast heel lastig. Maar wat ze de laatste jaren in ieder geval hebben gedaan is heel veel dividend uitkeren aan hun aandeelhouders, aldus Follow the Money. Het is fijn dat die aandeelhouders decentrale overheden zijn, maar volgens mij was het ook voor die gemeenten beter geweest als dit geld direct was geïnvesteerd in een beter stroomnet. Maar de decentrale overheden hadden het geld nodig voor hun eigen begrotingstekorten.

Dus tja, ik probeer het mechanisme te begrijpen.

Hebben we van al deze overheden en semi-overheidsinstanties een soort schijnbedrijven gemaakt? Zijn we alleen maar op zoek naar winstmaximalisatie? En verloederen we vervolgens waar het echt om draait, shit gewoon goed regelen zodat we een fijn leven hebben?

Een stap erger met het verloederen van waar het echt om gaat voor meer winst zie je in de opkomende oorlogsindustrie. Er zijn wijze mensen die speculeren dat dit is waar het om gaat. Lekker aanwakkeren die bommenfabrieken, uit die recessie en goed voor de economie! Vrede, vrijheid? Boeie. Beter wat meer geld verdienen en koopkracht overhouden. Toch?

Ligt het aan ons, als mens?

Ik weet het niet. Waarom doen we dit, als mens? Wat zorgt ervoor dat we zo op de korte termijn kijken, naar ons eigenbelang. Dat we naar winst kijken, maar vergeten dat het eigenlijk draait om welzijn.

Het doet me denken aan een openhartig interview dat ik las over Armin van Buuren in het Financieel Dagblad deze week. Echt zo’n gast waarvan ik denk: dat moet toch het perfecte leven zijn. Wat vet!!

Maar nee. Ook hij ging eraan onderdoor. Hij had al het succes wat je maar zou willen. Maar hij was niet gelukkig. Werd alcoholist. Stond op de rand van zij hotel in Las Vegas...

Dus gaan we er niet allemaal aan onderdoor straks, als we alleen op succes en winst blijven focussen? Als mens, maar ook als maatschappij?

Voor Armin gold ook: ik ga weer doen waar het om gaat, het creëren en delen van muziek. En beter aan mijn eigen welzijn denken.

We weten het wel

Misschien is dat de kern. Het mechanisme. Iets in ons weet best dat we moeten doen wat goed is voor ons individuele en maatschappelijke welzijn. Waar we gezond van worden, waar we gelukkig van worden. Wat onze basisbehoeften zijn, als persoon maar ook als land. Goed zorgen voor het spoor, de elektriciteitskabels, het internet, de vrijheid, de vrede.

Maar iets in ons heeft daar ook dikke schijt aan. Die wil graag gaan voor meer, meer, meer. Meer geld, meer spullen, meer klanten, meer dividend, meer succes.

Dat mechanisme. Dat is volgens mij waar het om gaat. En daar een balans in vinden. Want nee, ik pleit niet voor het opnieuw nationaliseren van die bedrijven. We worden niet gelukkig van de hele dag op een yogamat zitten en niets doen.

Maar zou de wereld niet wat meer van betekenis zijn als we iets minder om winst, dikke flatscreens en nieuwe auto’s gaven en iets meer om welzijn, van onszelf, de samenleving en de aarde? Wat denk jij?